Έρωτας δια της ατόπου

Τον τελευταίο καιρό κάνω ένα μικρό τεστ στους φίλους μου και τους γνωστούς μου. Ρωτάω όσους από αυτούς είναι ζευγαρωμένοι τι ακριβώς ήταν εκείνο που τους τράβηξε στον άλλο ώστε να προχωρήσουν στη σχέση. Με άλλα λόγια τι είναι αυτό που τους δένει με τον άλλο. Ε, λοιπόν, τα αποτελέσματα είναι πιο απογοητευτικά και από την πορεία της Εθνικής στα προκριματικά του μουντιάλ. Οι περισσότερες φίλες μου μου δίνουν απαντήσεις του τύπου «γιατί δεν είναι τo ένα, γιατί δεν είναι το άλλο, γιατί δεν κάνει αυτό όπως οι περισσότεροι άνδρες, γιατί δεν ήταν σαν το Βαγγέλη που με απατούσε» και πολλά άλλα παρόμοια. Στην αρχή επέμενα και διευκρίνιζα: «δεν σε ρωτάω τι δεν είναι ο φίλος σου αλλά τι είναι αυτό που σου άρεσε πάνω του, τι είναι αυτό που σε έκανε να τον βγάλεις από το τσουβάλι με τους μαλάκες και να τον βάλεις στη ζωή σου και το κρεβάτι σου». Και πάλι οι ίδιες αδιάφορες απαντήσεις. Κάτι ανάλογο φαντάζομαι ότι γίνεται και με τους άντρες.
Τι γίνεται; Ξεχνάμε για ποιον λόγο ερωτευόμαστε; Ή μήπως δεν ερωτευόμαστε και απλά παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας συμβιβαζόμενοι με σχέσεις της πλάκας; Με σχέσεις που πάνε για ύπνο μόλις τελειώσει το reality ή το dvd. Με σχέσεις που γίνονται μόνο και μόνο για να έχεις ένα date κάθε Σάββατο βράδυ και για να μην πηγαίνεις στα reunion με τους παλιούς συμμαθητές μόνος. Έχουμε γίνει λοιπόν τόσο ολιγαρκείς που η σημαία μας είναι πλέον το «μη χείρον βέλτιστο;» ή μήπως από το ολότελα καλός και ο Παναγιώτης;