Tuesday, May 15, 2007

Ομιλείτε ελληνικά;

Στην «Πολίτικη κουζίνα» λέει ότι η λέξη γαστρονομία έχει μέσα της τη λέξη αστρονομία. Επίσης η λέξη ονειρεύομαι έχει μέσα της τη λέξη ρεύομαι. Αντίστοιχα:

Η λέξη Ισπανός έχει μέσα της τη λέξη σπανός
Η λέξη αβοκάντο έχει μέσα της τη λέξη κάντο
Η λέξη σφραγίδα έχει μέσα της τη λέξη γίδα (το ίδιο και η καταιγίδα)
Η λέξη εφοπλιστής έχει μέσα της τη λέξη ληστής
Η λέξη αδολεσχία έχει μέσα της τη λέξη ΔΟΛ (δίκαιο μου φαίνεται)
Καμιά άλλη ιδέα;

Thursday, March 29, 2007

Όνειρο-Κρήτης

Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, προετοιμάζω τον εαυτό μου να δει το αγαπημένο μου όνειρο. Είναι, λέει, τέλη Αυγούστου (δεν ξέρω γιατί αλλά η αγαπημένη μου περίοδος του χρόνου ήταν πάντα από τις 25 Αυγούστου μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη. Οι μέρες εκείνες έχουν μια ανεξήγητη για μένα γλύκα, έναν αποχαιρετισμό και ένα καλωσόρισμα ταυτόχρονα), είμαι γύρω στα 19 (ο τυχερός μου αριθμός) και κάνουμε μπάνιο με τη φίλη μου τη Νίκη στα Φαλάσαρνα, στην Κρήτη. Έχει πάει 8 το βράδυ, ήδη η μέρα έχει μικρύνει πολύ, στην παραλία δεν υπάρχει ψυχή, κολυμπάμε γυμνές και η συζήτηση μας έχει κάνει να ξεχαστούμε και να ξανοιχτούμε στα βαθιά. Εκεί που πλατσουρίζουμε ανέμελες κι ευτυχισμένες, γελάμε και κάνουμε το run-down της χθεσινοβραδινής εξόδου μας στα Χανιά, μας πλησιάζει μια πανέμορφη γοργόνα. Τα μαλλιά της είναι χρυσά, φορά ελάχιστο κόκκινο κραγιόν και αδιάβροχη μάσκαρα. Κι ενώ είναι έτοιμη να μας κάνει την ερώτηση- κλισέ («Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος») η Νίκη την προλαβαίνει: «Μάταια τον ψάχνεις. Ακόμη κι αν δεν έχει πεθάνει, αν σε ήθελε, θα ερχόταν μόνος του να σε βρει. Σκοπός είναι να μάθεις να περνάς και μόνη σου καλά».
Όταν δεν έχουμε σχέση, συνηθίζουμε να λέμε ότι είμαστε μόνοι/ -ες μας. Κι όμως, γνωρίζω ανθρώπους σε σχέσεις που νιώθουν πιο μόνοι τους και από τα πιο απελπισμένα μπακούρια. Και είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από μας έχουμε υπάρξει σε σχέσεις όπου έχουμε αισθανθεί μόνοι μας. Αντίστοιχα, ξέρω ανθρώπους που, αν και για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν βρεθεί εκτός σχέσης, λάμπουν από ευτυχία. Κι αυτό γιατί η μοναξιά δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη των οργασμών ή των εξόδων που έχει ένας άνθρωπος με εκπρόσωπο του αντίθετου φίλου. Είναι ευθέως ανάλογη του πόσο καλά τα έχεις με τον εαυτό σου. Γιατί όσες σχέσεις κι αν κάνει κανείς στη ζωή του, η πιο ουσιαστική είναι αυτή που έχει με τον εαυτό του.
Είμαι η Ε., είμαι "μόνη" και είμαι καλά. Ρωτήστε και τη φίλη μου τη Νίκη, αν δεν με πιστεύετε.

Μου αρέσει πολύ...

...το Getting Closer του Christoffer Berg. Ιδίως ο στίχος "You got to dance closer to the ones that you love". Με κάνει να θέλω να χορέψω.

Tuesday, March 20, 2007

Για λευκότερα λευκά

Δεν είμαι σίγουρη τι είναι χειρότερο να αντικρίζεις πρώτη φορά, την πρώτη ρυτίδα ή την πρώτη λευκή τρίχα. Επιλέγω το δεύτερο αφού την πρώτη μου ρυτίδα την απέκτησα γύρω στα 15 μου. Μια κάθετη χαρακιά δίπλα στο δεξί φρύδι. «Ρυτίδα έκφρασης», όπως έλεγε η μαμά μου για να συμπληρώσει αμέσως μετά «με τόση τσαντίλα και νεύρο που είχες από μικρή, σού άξιζε ένα παράσημο». Έτσι, πολύ νωρίς έμαθα να ζω με τη ρυτίδα μου.
Όμως η θέα της πρώτης λευκής τρίχας με τάραξε. Ήταν πριν από ένα χρόνο περίπου. Την αντίκρισα, αγουροξυπνημένη, ξαφνικά ένα πρωί και, όπως λένε μπροστά στις κάμερες όλοι οι γείτονες των δολοφόνων (άλλο αν οι τελευταίοι μέχρι τότε χαλούσαν τη γειτονιά με το ξύλο που έριχναν στις γυναίκες και τα παιδιά τους, τσακώνονταν με όλους στο καφενείο, «έπεσα από τα σύννεφα». Την κοιτούσα, την ξανακοιτούσα, την τέντωνα, την έκρυβα πίσω από τα άλλα (κόκκινα ακόμα, ευτυχώς) μαλλιά. Όλο αυτό θα πρέπει να κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα. Την ίδια κιόλας μέρα έκλεισα ραντεβού στο κομμωτήριο.
Όσα cd του Miles Davis κι αν βάλω στο player, νομίζω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να δω cool το συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχουν γυναίκες που τα χουν βρει με τις (λευκές) τρίχες τους. Τις θαυμάζω. Εγώ δεν μπορώ. Το παραδέχομαι.
Η πρώτη λευκή τρίχα σηματοδοτεί the end of an era. Και την αρχή του ποιου;
Υ.Γ. Από τότε στο κεφάλι μου έχουν φυτρώσει εντελώς αυθαίρετα περίπου τέσσερις – πέντε ακόμα. Τις καμουφλάρω με το τρίτο πιο αποτελεσματικό όπλο της γυναίκας μετά το κλάμα και το κόκκινο κραγιόν. Τη βαφή μαλλιών. Όσες όμως κι αν βγουν χωρίς τη συναίνεσή μου, καμιά δεν θα είναι σαν εκείνη την πρώτη.

Υπόσχεση

Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα.

Friday, March 16, 2007

Επτά ταινίες

Ευχαριστώ πολύ την renton για την πάσα


1. Bitter moon (Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα): Έρωτας, διαστροφή, εξάρτηση, ανάγκη σε μια υπέροχη Πολανσκική ατμόσφαιρα. Ό,τι πιστεύω και δεν πιστεύω για τη δύναμη του έρωτα και της σαρκικής εξάρτησης σε 139 λεπτά.
2. Annie Hall (Νευρικός Εραστής): Ο Γούντι Άλεν ήταν και παραμένει ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο τον κινηματογράφο. Στη θέση αυτής της ταινίας θα μπορούσα να βάλω και το περσινό Match Point. Θα το κάνω όταν θα έχω δει και αυτή τουλάχιστον 15 φορές.
3. Rear Window (Σιωπηλός Μάρτυρας): Η ταινία αυτή ήταν το θέμα της πτυχιακής μου. Την έχω δει τόσες φορές που ξέρω το σενάριό της απέξω. Όταν ο Χίτσκοκ κάνει τέχνη τη μικρή κατίνα που έχουμε όλοι μέσα μας.
4. Four Weddings and a funeral (Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία): Το είδος του χιούμορ που γουστάρω, με τον ηθοποιό που γουστάρω όσο ελάχιστοι. Η μοναδική ταινία που έχω δει δύο φορές στο καπάκι.
5. Johnny got his gun (O Τζόνι πήρε το όπλο του): Την είδα ένα Σάββατο απόγευμα, σε θερινό σινεμά. Μετά είχα κανονίσει να βγω. Φυσικά δεν πήγα πουθενά. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Δεν τολμώ να την ξαναδώ.
6. Taxi Driver (O Ταξιτζής): Η ταινία που μπορεί να σε κάνει πιο ώριμο από τη μία στιγμή στην άλλη. Ούτως ή άλλως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός ever. Όσο σκέφτομαι ότι ο Σκορτσέζε έχασε το Όσκαρ γι αυτή την ταινία από τον Ρόκι, τρελαίνομαι.
7. Σχετικά με τον Σμιντ (About Schmidt): Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή με το γράμμα στο παιδάκι από την Αφρική. Μια ταινία που σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Ο (μισός Έλληνας) Αλεξάντερ Πέιν είναι ένας λόγος να πιστεύεις στον αμερικανικό κινηματογράφο.

Τώρα που τελείωσα, συνειδητοποίησα ότι παρόλο που μου αρέσει πολύ ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, όλες οι ταινίες που διάλεξα είναι αγγλόφωνες. Ντροπή μου. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους Μπονιουέλ, Ρομέρ, Αλμοδόβαρ κλπ.

Με τη σειρά μου, ρίχνω το μπαλάκι στους:

Kabamaru
Ιt is
Switters
Pseftra
Sorry_girl

Friday, March 02, 2007

Σαρμπέλ epoque

-Πάνω από 5,5 εκατομμύρια επισκέπτες πηγαίνουν κάθε χρόνο να προσκυνήσουν τις δημοφιλέστερες θαυματουργές εικόνες σε εκκλησίες όλης της Ελλάδας.
-1.955.000 τηλεθεατές είδαν τη σειρά «Μαρία η Άσχημη» στο Mega στις 28 Φεβρουαρίου ενώ τον ελληνικό τελικό της Eurovision στη ΝΕΤ επέλεξαν 1.737.000 τηλεθεατές.
(Πηγή: Τα Νέα 2/3/2007)

Wednesday, February 28, 2007

I feel happy...

...όταν ξυπνάω το πρωί και έξω από την πόρτα μου με περιμένει το πακετάκι από το Amazon. It makes my day.

Wednesday, February 21, 2007

4-5 πράγματα που ξέρω γι αυτήν

Ευχαριστώ πολύ τον switters για την πρόσκληση. Πάρε πέντε λοιπόν

1. Λατρεύω την jazz. Κλαίω με τη φωνή της Billie, ονειρεύομαι με το πιάνο του Thelonious, ξεχνιέμαι με την τρομπέτα του Miles. Το καλύτερό μου είναι όταν παίρνω ένα βιβλίο, βάζω ένα από τα αγαπημένα μου cd και κάθομαι στον καναπέ. Μπορεί να μου πάρει μέρες.

2. Είμαι ενοχική καπνίστρια. Δεν καπνίζω πολύ αλλά σχεδόν κάθε φορά που καπνίζω σκέφτομαι "αυτό είναι το τελευταίο πακέτο, αυτό ήταν, το κόβω". Φυσικά ποτέ δεν γίνεται. Θέλω να σταματήσω. Αν όχι να καπνίζω, τουλάχιστον να έχω ενοχές.

3. Το αγαπημένο μου φρούτο είναι η φράουλα. Είτε σαν φρούτο, είτε σαν τσίχλα, είτε σαν χυμός, είτε σαν κοκτέιλ. Και τα αγαπημένα μου λουλούδια οι μαργαρίτες.

4. Φοβάμαι πολύ τα ύψη. Δεν τολμώ να περάσω πάνω από γέφυρα, ακόμη και του τρένου, δεν μπορώ να βγω σε ένα μπαλκόνι και να κοιτάξω από κάτι. Επίσης φοβάμαι τους ανθρώπους που μιλούν για τον εαυτό τους στο τρίτο ενικό. π.χ. φοβάμαι τη Μαρία που λέει "από δω και στο εξής θα κοιτάξω τη Μαρία"

5. Στη ζωή μου έχω αγαπήσει δύο άντρες. Τον πρώτο φιλικά και τον δεύτερο ερωτικά. Τον πρώτο τον έχασα πριν λίγες μέρες. Είχε πολύ καλή καρδιά και δεν άντεξε. Τον δεύτερο τον έχασα πριν λίγους μήνες. Είχε πολύ καλή καρδιά και δεν με άντεξε.

Υ.Γ. Επίσης θα ήθελα να συμπληρώσω ότι έχω ωραία μάτια. Βέβαια φροντίζω να διατηρώ το χρώμα τους αναλλοίωτο. Κλαίω πολύ συχνά. Τελικά μου άρεσε πολύ αυτό. Ήταν κάτι σαν ψυχοθεραθεία. Άσε που μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω για το αγαπημένο μου θέμα. Δεν ρίχνω πουθενά το μπαλάκι, όχι γιατί σνομπάρω αλλά γιατί είμαι τόσο άσχετη που δεν ξέρω πώς να το κάνω. Υπόσχομαι να προσπαθήσω μέσα στη μέρα.