Μέσα Μαζικής Μόρφωσης

Αν από όλη τη ζωή μου μπορούσα να απομονώσω τις στιγμές που έχω περάσει στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι αυτές θα καταλάμβαναν περίπου το 1/27. Δηλαδή, έναν χρόνο τον έχω περάσει σίγουρα εκεί μέσα. Σε λεωφορεία, τρόλεϊ, τρένα, αργότερα στο μετρό (στον προαστιακό δεν είχα μέχρι τώρα την τιμή, το τραμ το έχω πάρει μόνο μια φορά, οπότε δεν το υπολογίζω) έχω ζήσει τα πάντα: μεθυσμένους να ξερνάνε δίπλα μου, πρεζάκια να βαράνε ένεση, ζευγάρια να πλακώνονται, πορτοφολάδες εν ώρα εργασίας (ευτυχώς, την πλήρωσε ο διπλανός μου). Μια φορά ένας ανώμαλος, καλοκαίρι ήταν, θεώρησε καλό να αρχίσει να τρίβεται από πίσω μου και επάνω μου. Είχε κάψες ο άνθρωπος και χρειαζόταν εκτόνωση. Μια άλλη φορά ένας άλλος που καθόταν απέναντί μου και κάπνιζε μέσα στο τρένο, μου άρπαξε το βιβλίο που διάβαζα και έσκισε το εξώφυλλο του για να σβήσει με αυτό το τσιγάρο του, όταν ο σεκιουριτάς μπήκε για να τον επιπλήξει. Καθώς μάλιστα εκτός των άλλων πάσχω και από ορθοστατική υπόταση έχω λιποθυμήσει τουλάχιστον μία φορά σε καθένα από αυτά (μόνο σε αεροπλάνο δεν έχω λιποθυμήσει ακόμη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά).

Όμως εκεί μέσα έχω ζήσει και ωραίες στιγμές. Ένα πρωί που πήγαινα στη σχολή ένα αγόρι που στεκόταν απέναντί μου στο λεωφορείο μου είπε «είσαι το πιο πολύχρωμο πλάσμα που είδα από το πρωί, είμαι σίγουρος ότι η μέρα μου θα πάει πολύ καλά». Ένα άλλο βράδυ μια γριούλα με πετυχαίνει στο τρένο με ρωτάει «θέλεις να σου πω πώς πέρασα την ημέρα μου;» και καταλήξαμε να μιλάμε από το Θησείο μέχρι το Μαρούσι (ενώ εγώ κατέβαινα Άνω Πατήσια). Ένα από τα φιλιά που νοσταλγώ πιο πολύ το έδωσα, πριν χρόνια, ένα βράδυ γυρίζοντας από Φάληρο – Πατήσια.

Οι πιο όμορφες στιγμές μου όμως μέσα εκεί ήταν οι στιγμές που πέρασα με τα βιβλία μου. Επανάληψη της τελευταίας στιγμής για την εξεταστική, εφημερίδες, περιοδικά αλλά κυρίως βιβλία, βιβλία που μου κάνουν κέφι και που είμαι πολύ τεμπέλα, κουρασμένη, αναβλητική ή επιρρεπής στο ποτό για να τα διαβάσω γυρνώντας σπίτι. Μέσα στα μέσα μεταφοράς έχω διαβάσει άπειρα βιβλία από τους «Αδερφούς Καραμαζώφ» μέχρι το «Όχι πια σεξ, μόνο φίλοι». Οι σελιδοδείκτες μου ήταν τα εισιτήρια, ενώ συνήθιζα να υπολογίζω το χρόνο που θα μου πάρει να διαβάσω ένα βιβλίο με τις διαδρομές. Το «Σάββατο Βράδυ στην Άκρη της Πόλης» ήταν 9 φορές η διαδρομή Πατήσια-Πάντειος, η «Ιστορία της Πολιορκίας της Λισσαβόνας» ήταν 12 φορές η διαδρομή Πατήσια – Γέρακας και πάει λέγοντας. Πόσες φορές δεν έχω χάσει τη στάση μου επειδή «ξεχάστηκα» με το βιβλίο στο χέρι... Μια φορά ένα αγόρι που καθόταν δίπλα μου και διάβαζε κι αυτό, μου ζήτησε το βιβλίο μου (θυμάμαι διάβαζα το «Τρυφερή είναι η Νύχτα») και έγραψε στη πρώτη σελίδα του το τηλέφωνό του. Ποτέ δεν πήγαινα πουθενά χωρίς βιβλίο. Μια δυο φορές που το είχα κάνει είχα καταλήξει να διαβάζω ό,τι free press κυκλοφορούσε. Μια φορά μάλιστα το είχα σηκώσει από το πάτωμα.
Τα τελευταία δύο χρόνια έρχομαι στη δουλειά με το αυτοκίνητο. Αυτό σημαίνει ότι οι διαδρομές μου με τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Άντε, κανένα πρωινό Σαββάτου μέχρι το κέντρο ή κανένα Κολωνάκι ή Ψυρρή για ποτό όταν οι πιθανότητες να παρκάρω είναι λιγότερες από τις πιθανότητες να βρεθεί τελικά καταρράκτης στον Άρη. Ως εκ τούτου, έχουν μειωθεί πολύ και τα βιβλία που διαβάζω. Στο κρεβάτι προτιμώ να κοιμάμαι ή να πηδιέμαι, στον καναπέ μου κάνει πολύ άβολο. Προτιμώ το πρωί στην κουζίνα με τσιγάρο και καφέ και τα πόδια πάνω στο τραπέζι. Αλλά τις περισσότερες φορές αποκοιμιέμαι και τρέχω να προλάβω να πάω στη δουλειά. Πού καιρός να διαβάσω.
Η μακρόχρονη θητεία μου στα μέσα μεταφοράς μου έμαθε πολλά πράγματα για τους ανθρώπους, την καθημερινότητα. Μπορώ να υπολογίζω πόσα δευτερόλεπτα χρειάζεται η διαδρομή Πατήσια – Μοναστηράκι με το τρένο, από ποια πόρτα πρέπει να βγω στο Μετρό για να «πέσω» κατευθείαν στην έξοδο, πότε ακριβώς περνάει από τη στάση μου το Α8 και το 3. Κυρίως όμως έμαθα πόσο σημαντικό είναι το κάθε δευτερόλεπτο. Προλαβαίνω ακόμη μια σελίδα μέχρι την επόμενη στάση;