Επτά ταινίες

Ευχαριστώ πολύ την renton για την πάσα


1. Bitter moon (Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα): Έρωτας, διαστροφή, εξάρτηση, ανάγκη σε μια υπέροχη Πολανσκική ατμόσφαιρα. Ό,τι πιστεύω και δεν πιστεύω για τη δύναμη του έρωτα και της σαρκικής εξάρτησης σε 139 λεπτά.
2. Annie Hall (Νευρικός Εραστής): Ο Γούντι Άλεν ήταν και παραμένει ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο τον κινηματογράφο. Στη θέση αυτής της ταινίας θα μπορούσα να βάλω και το περσινό Match Point. Θα το κάνω όταν θα έχω δει και αυτή τουλάχιστον 15 φορές.
3. Rear Window (Σιωπηλός Μάρτυρας): Η ταινία αυτή ήταν το θέμα της πτυχιακής μου. Την έχω δει τόσες φορές που ξέρω το σενάριό της απέξω. Όταν ο Χίτσκοκ κάνει τέχνη τη μικρή κατίνα που έχουμε όλοι μέσα μας.
4. Four Weddings and a funeral (Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία): Το είδος του χιούμορ που γουστάρω, με τον ηθοποιό που γουστάρω όσο ελάχιστοι. Η μοναδική ταινία που έχω δει δύο φορές στο καπάκι.
5. Johnny got his gun (O Τζόνι πήρε το όπλο του): Την είδα ένα Σάββατο απόγευμα, σε θερινό σινεμά. Μετά είχα κανονίσει να βγω. Φυσικά δεν πήγα πουθενά. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Δεν τολμώ να την ξαναδώ.
6. Taxi Driver (O Ταξιτζής): Η ταινία που μπορεί να σε κάνει πιο ώριμο από τη μία στιγμή στην άλλη. Ούτως ή άλλως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός ever. Όσο σκέφτομαι ότι ο Σκορτσέζε έχασε το Όσκαρ γι αυτή την ταινία από τον Ρόκι, τρελαίνομαι.
7. Σχετικά με τον Σμιντ (About Schmidt): Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή με το γράμμα στο παιδάκι από την Αφρική. Μια ταινία που σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Ο (μισός Έλληνας) Αλεξάντερ Πέιν είναι ένας λόγος να πιστεύεις στον αμερικανικό κινηματογράφο.

Τώρα που τελείωσα, συνειδητοποίησα ότι παρόλο που μου αρέσει πολύ ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, όλες οι ταινίες που διάλεξα είναι αγγλόφωνες. Ντροπή μου. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους Μπονιουέλ, Ρομέρ, Αλμοδόβαρ κλπ.

Με τη σειρά μου, ρίχνω το μπαλάκι στους:

Kabamaru
Ιt is
Switters
Pseftra
Sorry_girl