Όνειρο-Κρήτης

Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, προετοιμάζω τον εαυτό μου να δει το αγαπημένο μου όνειρο. Είναι, λέει, τέλη Αυγούστου (δεν ξέρω γιατί αλλά η αγαπημένη μου περίοδος του χρόνου ήταν πάντα από τις 25 Αυγούστου μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη. Οι μέρες εκείνες έχουν μια ανεξήγητη για μένα γλύκα, έναν αποχαιρετισμό και ένα καλωσόρισμα ταυτόχρονα), είμαι γύρω στα 19 (ο τυχερός μου αριθμός) και κάνουμε μπάνιο με τη φίλη μου τη Νίκη στα Φαλάσαρνα, στην Κρήτη. Έχει πάει 8 το βράδυ, ήδη η μέρα έχει μικρύνει πολύ, στην παραλία δεν υπάρχει ψυχή, κολυμπάμε γυμνές και η συζήτηση μας έχει κάνει να ξεχαστούμε και να ξανοιχτούμε στα βαθιά. Εκεί που πλατσουρίζουμε ανέμελες κι ευτυχισμένες, γελάμε και κάνουμε το run-down της χθεσινοβραδινής εξόδου μας στα Χανιά, μας πλησιάζει μια πανέμορφη γοργόνα. Τα μαλλιά της είναι χρυσά, φορά ελάχιστο κόκκινο κραγιόν και αδιάβροχη μάσκαρα. Κι ενώ είναι έτοιμη να μας κάνει την ερώτηση- κλισέ («Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος») η Νίκη την προλαβαίνει: «Μάταια τον ψάχνεις. Ακόμη κι αν δεν έχει πεθάνει, αν σε ήθελε, θα ερχόταν μόνος του να σε βρει. Σκοπός είναι να μάθεις να περνάς και μόνη σου καλά».
Όταν δεν έχουμε σχέση, συνηθίζουμε να λέμε ότι είμαστε μόνοι/ -ες μας. Κι όμως, γνωρίζω ανθρώπους σε σχέσεις που νιώθουν πιο μόνοι τους και από τα πιο απελπισμένα μπακούρια. Και είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από μας έχουμε υπάρξει σε σχέσεις όπου έχουμε αισθανθεί μόνοι μας. Αντίστοιχα, ξέρω ανθρώπους που, αν και για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν βρεθεί εκτός σχέσης, λάμπουν από ευτυχία. Κι αυτό γιατί η μοναξιά δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη των οργασμών ή των εξόδων που έχει ένας άνθρωπος με εκπρόσωπο του αντίθετου φίλου. Είναι ευθέως ανάλογη του πόσο καλά τα έχεις με τον εαυτό σου. Γιατί όσες σχέσεις κι αν κάνει κανείς στη ζωή του, η πιο ουσιαστική είναι αυτή που έχει με τον εαυτό του.
Είμαι η Ε., είμαι "μόνη" και είμαι καλά. Ρωτήστε και τη φίλη μου τη Νίκη, αν δεν με πιστεύετε.