Για λευκότερα λευκά

Δεν είμαι σίγουρη τι είναι χειρότερο να αντικρίζεις πρώτη φορά, την πρώτη ρυτίδα ή την πρώτη λευκή τρίχα. Επιλέγω το δεύτερο αφού την πρώτη μου ρυτίδα την απέκτησα γύρω στα 15 μου. Μια κάθετη χαρακιά δίπλα στο δεξί φρύδι. «Ρυτίδα έκφρασης», όπως έλεγε η μαμά μου για να συμπληρώσει αμέσως μετά «με τόση τσαντίλα και νεύρο που είχες από μικρή, σού άξιζε ένα παράσημο». Έτσι, πολύ νωρίς έμαθα να ζω με τη ρυτίδα μου.
Όμως η θέα της πρώτης λευκής τρίχας με τάραξε. Ήταν πριν από ένα χρόνο περίπου. Την αντίκρισα, αγουροξυπνημένη, ξαφνικά ένα πρωί και, όπως λένε μπροστά στις κάμερες όλοι οι γείτονες των δολοφόνων (άλλο αν οι τελευταίοι μέχρι τότε χαλούσαν τη γειτονιά με το ξύλο που έριχναν στις γυναίκες και τα παιδιά τους, τσακώνονταν με όλους στο καφενείο, «έπεσα από τα σύννεφα». Την κοιτούσα, την ξανακοιτούσα, την τέντωνα, την έκρυβα πίσω από τα άλλα (κόκκινα ακόμα, ευτυχώς) μαλλιά. Όλο αυτό θα πρέπει να κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα. Την ίδια κιόλας μέρα έκλεισα ραντεβού στο κομμωτήριο.
Όσα cd του Miles Davis κι αν βάλω στο player, νομίζω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να δω cool το συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχουν γυναίκες που τα χουν βρει με τις (λευκές) τρίχες τους. Τις θαυμάζω. Εγώ δεν μπορώ. Το παραδέχομαι.
Η πρώτη λευκή τρίχα σηματοδοτεί the end of an era. Και την αρχή του ποιου;
Υ.Γ. Από τότε στο κεφάλι μου έχουν φυτρώσει εντελώς αυθαίρετα περίπου τέσσερις – πέντε ακόμα. Τις καμουφλάρω με το τρίτο πιο αποτελεσματικό όπλο της γυναίκας μετά το κλάμα και το κόκκινο κραγιόν. Τη βαφή μαλλιών. Όσες όμως κι αν βγουν χωρίς τη συναίνεσή μου, καμιά δεν θα είναι σαν εκείνη την πρώτη.